Alle dictaturen zijn kuis

Wijlen Edward Brongersma - oud Eerste Kamerlid voor de PvdA - beweerde vroeger: 'alle dictaturen zijn kuis'. Brongersma heeft zich in zijn leven ingezet voor vrouwenrechten, het recht op abortus, legalisering van pornografie, tegen filmcensuur, voor homorechten en ook kwam hij op voor de rechten voor pedofielen en minderjarigen. Pim Fortuyn meldde dat hij de homolakmoesproef deed om te zien hoe het met de mensenrechten in een land gesteld was. Aan hoe men met seksuele minderheden omgaat kan je vaak afleiden hoe het gesteld is met de mensenrechten in het algemeen. Zowel Brongersma als Fortuyn voelden zich aangetrokken tot het katholicisme. Brongersma wilde priester worden en Fortuyn zelfs paus. Beiden hebben tijdens hun leven een ontwikkeling doorgemaakt die geleid heeft tot het kiezen van een ander levenspad. Brongersma werd overigens niet eens katholiek opgevoed maar liet zich waarschijnlijk inspireren door zijn oudere broer, die de stap naar het katholicisme had gezet. Deze broer werd pater Benedictijn.

Fortuyn is het katholicisme, op zijn manier, trouw gebleven. Brongersma heeft het jarenlang volgehouden maar uiteindelijk heeft hij dit geloof de rug toegekeerd vanwege diens hardvochtige opstelling inzake de seksuele zeden.

Dat ruimdenkendheid op zedelijk gebied gepaard gaat met mensenrechten en dus totalitaire staten kan voorkomen is iets wat te weinig mensen beseffen. Is het toeval dat Pim Fortuyn begrip toont voor de standpunten van Edward Brongersma inzake pedoseksualiteit? In 1999 schreef Fortuyn in de Elsevier het volgende: 'In de jaren zestig en zeventig kreeg Brongersma langzaam maar zeker voet aan de grond. Na de uitvinding van de pil was er de bevrijding van de seks. Homoseks werd geaccepteerd, en waarom zou dan - onder de strikte voorwaarde dat het kind het wil en dat het niet wordt gedwongen - pedoseks niet zijn toegestaan? Dit verlichte standpunt is inmiddels verlaten en onder invloed van de gogen is het kind neergezet als geheel en al vrij van seksuele lusten, in elk geval tegenover volwassenen. We zijn ver verwijderd van het begrip dat Brongersma trachtte te kweken, overigens tot schade van onszelf, want alles wat bespreekbaar is, is in beginsel ook beheersbaar, moet u maar denken!'

In 1993 schreef Fortuyn in zijn boek 'Aan het volk van Nederland': 'Neen, als ik aan nieuw fascisme denk, dan denk ik aan de ijverig doorwerkende technocraten, [...] die onze vuilniszakken openmaken om vast te stellen of wij milieu-aanwijzingen overtreden, die filosoferen over de mogelijkheden die de informatica biedt bij controle op het gedrag van de burger, aan PTT's die de telefoon gebruiken - ook als die op de haak ligt - als afluisterapparatuur, aan techneuten die allerlei informatiebestanden aan elkaar willen koppelen voor goede doelen zoals het tegengaan van belasting- en steunfraude en van het illegaal in het land verkeren, aan commissarissen van politie die elke gelegenheid aangrijpen om te roepen om meer bevoegdheden en cellen [...]. Het nieuwe fascisme zal binnensluipen op kousevoeten, op golven van technologische mogelijkheden en zal de gedaante hebben van een anonieme bureaucratie geleid door even anonieme bureaucraten en verambtelijke politici. [...]

[H]et is deze minister die om al maar meer geld en cellen en bevoegdheden roept, het is deze minister die de voorbereidingen tot een misdrijf strafbaar wil stellen met alle manipulatiemogelijkheden van dien, het is deze minister die weigert op te treden tegen wettelijk ongeoorloofde afluisterpraktijken, het is deze minister die roept om een ongeclauseerde legitimatieplicht [...]. Wij bezitten in Hirsch Ballin de meest repressieve minister van Justitie van na de Tweede Wereldoorlog [...].'

Overigens is het opvallend dat het merendeel van Fortuyns 'ideologiegenoten' een totaal andere opvatting heeft aangaande celstraffen en het strafrecht.

Op mijn verjaardag in 1998, 21 april, werd door een rechter besloten dat bezit van kinderporno strafbaar was. De rechter oordeelde hiermee tegen de uitleg van de wet door de politiek. Deze had enkel bezit strafbaar gesteld als men handelde in kinderporno. Privé-bezit, hoeveel men ook bezat, was niet strafbaar. Werd er bij een verdachte kinderporno gevonden dan bekeek men dat enkel om te zien of de verdachte er zelf op stond. Zo niet dan kreeg de verdachte alle in beslag genomen kinderporno weer netjes terug. Bij vernietiging, wat soms gebeurde, kon een verdachte een schadevergoeding aan de rechter vragen en deze kreeg hij dan ook. Ten tijde van Paars onder Wim Kok besloot het kabinet opnieuw om privébezit van kinderporno niet strafbaar te stellen. Na de affaire Dutroux waren ineens alle politici overtuigd: kinderpornobezit moest strafbaar worden, zelfs het kijken ernaar. (Was de rechterlijke uitspraak een een-tweetje achter de schermen met de politiek?) Toch gek dat een man die kinderen ontvoert, verkracht en doodt al die politici heeft moeten overtuigen. 'Ja nu ik dit nieuws verneem ben ik om'. Natuurlijk niet, vanwege de hetze die losbrak in de media durfden politici er geen andere mening meer op na te houden. Deze angst is zeer gevaarlijk. Het zorgt er voor dat alle ruimdenkende politici zich koest houden, weggewerkt worden en enkel onruimdenkende nieuwe politici hun plaatsen innemen. Zo maak je ruim baan voor een nieuw soort fascisme, op talloze terreinen.

Tegenwoordig is er geen enkele politicus die openlijk voor legalisatie van bezit van kinderporno is. Wel heeft vorig jaar de oprichter van de Zweedse Piratenpartij Rick Falkvinge, nadat hij de actieve politiek had verlaten, zich uitgesproken tegen deze wet. In zijn opiniestuk 'Three reasons possession of child porn must be re-legalized in the coming decade' soms hij ernstige bezwaren tegen deze wet op.

Vaak komen genuanceerde uitlatingen aangaande zedenwetgeving en tegen fascisme uit de homoseksuele hoek (Fortuyn, Brongersma). Zo schreef Gerrit Komrij op 5 augustus 2004 in de NRC over kinderporno: 'Gouden jaren voor geheime dienst en zedenpolitie. Een wonderpil voor de ouderwetse macht. Maak het terrorisme zo groot mogelijk en je kunt wetten veranderen, controleposten oprichten, tegenstanders monddood maken, kortom doen wat je altijd graag had gedaan. Breng steeds groter hoeveelheden kinderporno aan het licht en je krijgt er honderd agenten bij die vervolgens niets anders doen dan kinderporno aan het licht brengen waarna er weer duizend agenten extra nodig zijn. De kinderporno vult de wereld met agenten en zedenmeesters. Het terrorisme houdt de wereldpolitie aan de macht.' Over fascisme schreef Komrij ook, maar ik zal u die citaten besparen. Homoseksuelen van Komrij's generatie weten hoe het is om een vervolgde minderheid te zijn. Zij zullen eerder opkomend fascisme herkennen. Dit opkomen gaat sluimerend en het kan vooral opkomen door in te spelen op angstgevoelens veroorzaakt door onderdrukte seksuele gevoelens.

De premier van Groot-Brittannië, David Cameron, wil nu een pornofilter op het internet invoeren. Dit om kinderzieltjes te beschermen. Je moet als het aan hem ligt actief verzoeken porno te kunnen kijken en dan wordt de ban opgeheven. Staatscensuur, staatscontrole et cetera. En waarom? Is het zien van porno door kinderen schadelijk voor hen? Het zou een vertekend beeld geven van de werkelijkheid. Alsof een soap realistisch is of een Hollywood-film. (Merk ook op: porno achter het filter, geweld niet.) Juist het verborgen houden van alles wat met seksualiteit te maken heeft zorgt voor veel ellende: onnodige zwangerschappen, onwetendheid bij en angst voor de eerste keer, schrik bij het ongesteld worden, zich schuldig voelen als men masturbeert. Hoeveel ellende hebben we al eeuwen inzake seksualiteit? Deze ellende is enorm.

En zijn samenlevingen die strenge zedelijke normen hebben beter? Nee, hoe harder men porno bestrijdt des te minder mensenrechten, minder vrouwenrechten en minder kinderrechten. Dit gaat altijd en overal op. In Saoedi-Arabië wordt een vrouw verkracht die er te sexy bijloopt - is al snel het geval in dat land. Of die alleen 's avonds buiten loopt. En ze heeft er dan ook nog zelf om gevraagd en wordt er soms nog voor gestraft ook in plaats van de verkrachters die, ja ik zeg het gewoon, ook slachtoffer zijn: van hun opvoeding.

De wet dient zo aangepast te worden dat enkel het maken en het verspreiden van kinderporno strafbaar is. Zoals het geval was tot in 1998 dus. Wanneer het taboe op kinderseksualiteit verdwenen is gelden voor kinderpornobeelden dezelfde wetten als voor andere beelden waarop kinderen te zien zijn. Want een kind in een speelfilm hoeft ook niet na diens achttiende verjaardag toestemming te geven voor eventuele verspreiding van die film. Met de bestaande privacy-wetgeving is alles goed dichtgetimmerd. Als ik via via een pornofilm van Mark Rutte in handen krijg, die is buitgemaakt bij een inbraak, dan mag ik die niet zomaar verspreiden. Tenzij het een film betreft waarop hij seks heeft met de paus. In dat geval mag je journalistiek gezien de paus laten zien en Rutte onherkenbaar maken. Je toont namelijk de hypocrisie van de paus aan inzake homoseksualiteit. De rest is, en blijft, privé; althans zo zou het moeten. Hetzelfde gaat op voor onvrijwillige/afgedwongen porno (met volwassenen of met minderjarigen).

Ooit breekt er een tijd aan waarin minderjarigen porno uploaden op internet van zichzelf, met elkaar en met volwassenen en dat dit nog legaal is ook. Dit is een onterecht schrikbeeld voor velen. Maar wat is er erg aan? Waarom moeten minderjarigen het doen met volwassenporno, waarom mogen ze hun lichaam niet tonen? Kinderen weten niet wat ze doen beweert men. Maar niet-seksuele filmpjes met kinderen erin mogen wel. Is het niet zo dat wij beslissen dat kinderen op seksueel gebied onmondig en vrij rechteloos moeten zijn? Dit omdat wij er niet tegen kunnen, als slachtoffers van onze seks-negatieve opvoeding.

Ga deze discussies niet uit de weg of neem genoegen met een oprukkende politiestaat. Het is het een of het ander. Alle dictaturen zijn kuis.